vlooien

Vorige keer heb ik verteld dat ik het nestkastje had schoongemaakt.
Nou dat heb ik geweten.
Ik had onder het nestje wel onduidelijke beestjes gezien, maar wist ik veel.
Nooit aan vlooien gedacht. Totdat ik last kreeg van rare knalrode plekken onder mijn oksels en op mijn benen. In eerste instantie dacht ik nog aan een allergische reactie op iets in het eten. Maar na wat gegoochel zag ik dat mijn licht jeukende  bultjes precies op vlooienbeten leken. Oei, wat een ellende.

Hoe kwam ik daarvan af? Bij gebrek aan huisdieren  was ik voor hen de enige voedselbron. Mijn man lieten ze links liggen.  Het ergste was dat ik in het begin niets in de gaten had, dus liep ik vrolijk met mijn vlooien het hele huis door.

Mijn hoop was (en is) dat ze zich met mijn bloed niet konden voortplanten. Dat had ik tenminste gelezen.  Op den duur verhongeren ze omdat ze mensenbloed niet goed kunnen verteren. Nou hoe eerder hoe liever. Want in optimale omstandigheden leggen vlooien eitjes en die eitjes worden larven en die larven worden poppen die wel een jaar kunnen wachten op het juiste moment om uit te komen als een nieuwe vlooi. En dan begint het hele feest weer opnieuw.

Het is nu ongeveer 3 weken verder en ik ben sinds 8 dagen niet meer gebeten. Hopelijk blijft dat zo.

Wat heb ik tot nu toe gedaan om er vanaf te komen:

• Zoveel mogelijk grondig gestofzuigd in alle hoeken en gaten.
• 4 Vlooien gevangen, vermorzeld en in de wastafel weggespoeld.
• Zout gestrooid tussen de kieren van de zitmeubels.
• Gedweild met water en azijn.
• Op hoge temperatuur kleding, beddegoed, kleedjes enz. gewassen met in het laatste spoelwater een flinke scheut azijn.
• Elke ochtend 1 teentje rauwe knoflook gegeten.
• Een omgevingsspray van Ecostyle gebruikt op basis van geraniol. Deze stof is wel bekend als allergeen, dus hiermee opletten. Staat ook op de bus.

Nu maar hopen dat vlooien in ons huis verleden tijd is. Want leuk is anders.